RATOWANIE RASOWYCH KOTÓW – WYWIAD Z KIRSTEN KRANZ

„Pozwolę mojemu kotu himalajskiemu mieć dzieci chociaż raz lub dwa razy. Wiem, że znajdę dobre domy dla jej kociąt.

Słyszymy to czasami na forum dotyczącym kotów w ciąży i pielęgnacji kociąt od nieodpowiedzialnych właścicieli kotów. Niektórzy hodowcy przydomowi uważają, że tylko dlatego, że kot jest rasowy, z pewnością znajdzie dom na zawsze. Nie mogą być bardziej w błędzie, co powie im każdy, kto zajmuje się ratowaniem kotów rasowych.

Koty rasowe trafiają do schronisk i na ulicę, tak jak każdy inny kot. Etyczni hodowcy zawsze zastrzegają w umowie, że są gotowi przyjąć kota z powrotem. Wymagają jednak od właścicieli zwrotu kota, zamiast go oddawać lub samodzielnie próbować ponownie umieścić kota w domu.

Niestety, przydomowi hodowcy i młyny kociąt wolą wziąć pieniądze i zająć się produkcją kolejnej partii kotów na sprzedaż.

szary amerykański krótkowłosy

Specialty Purebred Cat Rescue (SPCR) to organizacja non-profit 501c3, która tropi koty rasowe w schroniskach i poprzez poddanie się właścicieli.

Koty umieszczane są w domach tymczasowych w celu dalszej rehabilitacji do czasu znalezienia dla nich stałego domu. W niedawnym wywiadzie e-mailowym założycielka SPCR, Kirsten Kranz, opowiedziała nam o wyzwaniach związanych z ratowaniem kotów rasowych.

P: Proszę opowiedzieć mi więcej o początkach SPCR. Kim byli ludzie, którzy to rozpoczęli i co było przyczyną? Kim są dziś ludzie kierujący organizacją?

A: SPCR zostało założone przeze mnie i ja jestem jego osobą kierującą od 15 lat. Jest to współpraca grupowa w tym sensie, że mamy wspaniałych zastępców, którzy dołączają do organizacji rok po roku. Robią wszystko, od ustawiania stoisk na wystawach zoologicznych i wystawach kotów, po przewożenie kotów po całym świecie, leczenie i adopcję tysięcy kotów. Ale jeśli chodzi o podejmowanie decyzji i prowadzenie tej organizacji, wszystko się tutaj kończy. Jest to nieodpłatna praca pełna miłości, wykonywana na pełny etat, siedem dni w tygodniu. Na szczęście mój mąż ma dobrą pracę i jest bardzo wyrozumiały.

SPCR zaczęło się stopniowo, kiedy w latach 90-tych przez wiele godzin pracowałem jako wolontariusz w naszym lokalnym stowarzyszeniu humanitarnym. To był początek ruchu grup ratowniczych. Chociaż dostępnych było wiele grup dla każdej rasy psów, nie było nic dla kotów rasowych.

Tego typu koty stanowią jedynie niewielką mniejszość kotów, które co roku zalewają schroniska. Jednak zazwyczaj mają DUŻO problemów i jako pierwsze są poddawane eutanazji. Persowie i Himalajczycy zazwyczaj przychodzą z wszystkim, co jest z nimi nie tak. Przeciętne schronisko nie ma czasu, pieniędzy ani wiedzy, aby się nimi zająć. Niektóre rasy, takie jak syjamski i abisyński, są bardzo zestresowane i panikują w schroniskach. Jeśli nie ma na nie środków, są odkładane.

Po pracy w schronisku zdałam sobie sprawę, że potrzeby tych wyjątkowych kotów wymagają spokojnego środowiska zastępczego. Dla ich dobrego samopoczucia niezbędni byli wykwalifikowani opiekunowie.

smoking w rozmiarze kota

P: Jakie są wyjątkowe wyzwania związane ze znalezieniem domów dla kotów rasowych? Czy niektórym rasom trudniej jest znaleźć nowy dom ze względu na ich specjalne potrzeby w zakresie opieki?

A: Kiedy już za pomocą naszej strony internetowej stworzyliśmy niszę w mediach społecznościowych ( www.purebredcatrescue.org ) znalezienie domów dla naszych kotów nie było wyzwaniem. Nasza niezwykle popularna strona na Facebooku (ponad 6000 członków) odegrała znaczącą rolę w nawiązywaniu kontaktu adopcyjnych z naszymi kotami. Otrzymuję ponad 200 e-maili dziennie, a większość z nich pochodzi od osób z pytaniami. Nasza strona internetowa notuje 2000 wejść dziennie. Ponieważ jest aktualizowany codziennie, zawsze istnieje czynnik, który sprawia, że ludzie wracają.

Ratowanie kotów rasowych – wywiad z Kirsten Kranz' title=

Wolontariuszka SPBS Kay Perry z Oak Park w Illinois i przybrany kot

Wyzwania skupiają się bardziej na zarządzaniu tak wyspecjalizowaną akcją ratowniczą. Dodatkowo zarządzanie ogromnymi rachunkami za weterynarza wynikającymi z kotów często ma z nimi wiele problemów z powodu poważnego zaniedbania. Przeciętny bezpański (lub oddany przez właściciela) pers ma okropne zęby, owrzodzenia oczu i matową sierść. Czasami nie mogą oddychać z powodu małych nozdrzy. Pojedynczy kot wymaga poważnego leczenia stomatologicznego, pełnego golenia, operacji laserowej w celu otwarcia nozdrzy, leków, badań krwi, szczepień i dalszej opieki. I to nie liczy się ze sterylizacją lub kastracją, jeśli zajdzie taka potrzeba. Rocznie umieszczamy w schronisku prawie 600 kotów. Nasze rachunki za weterynarza wynoszą średnio 00+ MIESIĘCZNIE.

czy buraki są dobre dla kotów

Kiedy kot wyzdrowieje i będzie gotowy do wyjścia, szybko odchodzi. Ludzie wiedzą, czego chcą, a my oferujemy to, czego inni nie mają. Co dziwne, koty, które najtrudniej jest znaleźć nowy dom, to te, które najbardziej przypominają zwykłe koty. Mamy małą sekcję na naszej stronie internetowej poświęconą zwykłym kotkom, które pojawiają się od czasu do czasu. Jednak ich umieszczenie zajmuje dużo czasu. Osoby odwiedzające naszą stronę nie szukają zwykłych kotów. Gdyby tak było, trafiłyby do lokalnych schronisk (do czego ZAWSZE zachęcamy!)

P: Jakie rzadsze rasy przychodzą Ci na ratunek?

A: Mieliśmy prawie wszystko. Ostatnio mamy do czynienia z rasami mieszanymi. Należą do nich Highlander (polidaktyl z kręconymi uszami), Lambkins (munchkins z kędzierzawą sierścią) i Bambinos (krzyżówki Munchkina i Sfinksa). Myślę, że w ciągu 15 lat uratowaliśmy tylko jedną Singapurkę, więc jest to prawdopodobnie najrzadszy przypadek. Ale i tak jest to bardzo rzadka rasa.

P: Jak rozpoznać, że kot jest rasowy? Na przykład, czy każdy kot colorpoint krótkowłosy kwalifikuje się jako rasa syjamska lub rasa wywodząca się z syjamu? Czy któryś z kotów ma papiery?

A: Powiedziałbym, że mniej niż 1 procent naszych kotów przychodzi z dokumentami. Z pewnością każdy krótkowłosy colorpoint NIE jest rasowym kotem syjamskim i staramy się to rozróżniać. Często wymieniamy mieszanki syjamskie i mieszanki Maine Coon, ponieważ znajdują się one w bardzo szarej strefie, którą trudno określić. Jednak Pers to Pers, to Pers. Nie można przegapić tych płaskich twarzy. A jeśli robisz to tak długo jak my i uczestniczysz w tylu wystawach kotów, co nasi wolontariusze, wiesz, że patrzysz na coś prawdziwego.

P: Czy możesz podzielić się pamiętną historią kota, który dzięki Twojej pomocy znalazł dom?

A: Dobry Boże, nawet nie wiem od czego zacząć. Było ich bardzo wielu. Oto zdjęcie „przed i po” białego perskiego samca o imieniu Max, który trafił do szpitala kilka lat temu w okropnym stanie. Przez lata żył w klatce w ciemnej piwnicy, bez żadnej opieki. Został nam przekazany pod warunkiem zachowania anonimowości, ponieważ właściciele wiedzieli, że w przypadku ujawnienia ich nazwisk zostaną postawione zarzuty. Jego przemiana pod opieką przybranej mamy Heidi Dooley była po prostu niesamowita.

Inną dodatkową uwagą, która może zainteresować ludzi, jest to, że na tyle, na ile pozwala czas i przestrzeń, na przestrzeni lat przyjęliśmy dziesiątki prawdziwych Persów, prawdziwych egipskich Mausów i kilku syjamczyków z organizacji zajmującej się dobrostanem zwierząt w Egipcie ( www.esmaegypt.org ). Mamy wielu zadowolonych adopcji, którzy przygarnęli te koty i to także były wspaniałe historie. Niestety ze względu na koszty i wstrząsy polityczne w Egipcie, w tym roku nie mogliśmy przyjąć żadnego. Ale sama ta historia jest bardzo interesująca i warta sprawdzenia.

Poświęć chwilę, aby odwiedzić Strona internetowa specjalistycznego ratunku dla kotów rasowych aby dowiedzieć się więcej o organizacji i zobaczyć, które koty aktualnie szukają domów.